Even tijd inhalen: Curacao en PARAMARIBO CITY MILE

En dan is het weer begin juni. Momenteel zit ik met Lianne in de bus van Belém naar Fortaleza. Een reis van 24 uur. Eindelijk eens een uitgelezen mogelijkheid om mijn trouwe lezers bij te praten van mijn afgelopen 2 maanden. Damn, zo lang al niks meer getypt, ik denk dat ik dit verslag dan ook in een paar delen doe en het wat korter houdt dan mijn eerdere verslagen…

De vorige keren heb ik alles verteld waar ik me mee bezig hield in Suriname. We keren nu terug naar 8 april; een dag na een drukke week; een weekje vakantie! In verband met de lange procedure voor een visum had ik besloten met een toeristenkaart naar Suriname af te reizen. Hier kleeft 1 ‘nadeel’ aan; ik mocht maximaal 3 maanden in het land blijven. Het was dus zaak voor me, om het land even te verlaten, dan kon ik opnieuw 3 maanden aan mijn verblijf plakken. Ik besloot dan ook naar Curaçao te gaan; een eiland jullie allen bekend en waar ook 3 studiegenoten stage lopen. Youri keek uit naar mijn verblijf en had ook een weekje vrij genomen en alvast een dikke auto voor ons geregeld. Bij aankomst stond hij me dan ook al op te wachten. Nadat we mijn spullen in mijn kamer in zijn appartement hadden gedropt vertrokken we meteen naar het strand samen met Imke en …. Lekker chillen en genieten van het zonnige weer. In Suriname hadden we namelijk de laatste dagen wat minder zon. Hier dronken we een paar heerlijke biertjes, zwommen we heel even en zagen we een schitterende zonsondergang. Daarna lekker eten bij een goed eettentje en ’s avonds door naar de strandtent ‘Wet & Wild’ alwaar de party al was losgebarsten. En dat al om half 10! Daar kunnen Surinamers wel wat van leren!

Na een leuke avond met dure biertjes de volgende dag weer ‘lekker’ op het strand hangen. Het is toch niet aan mij besteedt. Het helpt wel als we een biertje in de hand hebben! De gehele week ging een beetje op deze manier door; beetje strand, wat meer bier en wat feestjes. Maar gelukkig ook: duiken! Youri en ik hebben allebei een duikbrevet dus mochten we samen zonder instructeur duiken. Enkel de duikspullen hoefden we te huren en dat is niet eens zo duur! In deze week hebben we 3 mooie duiken gemaakt. Heerlijk om te doen. Na twee jaar niet duiken was het in het begin lastig alle spullen op de goede manier aan te krijgen en werkend te hebben, maar dit bleek verder geen probleem te zijn!

Uiteraard hebben we ook de gekleurde huisjes aangedaan (bekend van elke ansichtkaart, maar het is verder niet boeiend) en Rif Fort. Waar we dan ook weer wat biertjes konden nuttigen (1+1 gratis, vervelend). Een andere uitdaging was een strandbarbeque. Met z’n vijfen hadden we een briljant plan opgevat om te gaan lunchen op het strand. Dus na een avondje bierdrinken was het de volgende dag belangrijk om op tijd inkopen te gaan doen. Dat lukte… niet… Vervolgens moesten de voorbereidingen thuis getroffen worden; de ribs en ander vlees marineren e.d. Met Luciano als kok werd dit zorgvuldig gedaan. Daarna konden we door naar het strand en was het al een uurtje of 5 voordat we de barbecue op het strand konden aansteken. Wat volgende was enorm lekker eten! En een ontzettend gezellige avond.

Na een weekje feest en teveel geld uitgeven (Curaçao is flink duurder dan Suriname) was het tijd om weer naar Suriname te gaan. Dit vond ik ook wel prima; in Suriname had ik intussen ook wel wat opgebouwd.

Terug in Suriname wachtte eerst nog een enorm drukke week op mij: De laatste week voor de Paramaribo City Mile. Plus de komst van mijn ouders die twee weken vakantie in Suriname komen vieren! Heel erg leuk! Dinsdagochtend heb ik de huurauto opgehaald waarmee ik later die middag mijn ouders kon ophalen en waarmee zij de rest van de week door het land konden reizen. Erg leuk om mijn ouders weer te zien! Wel vreemd om ze dan weer hier in Suriname te zien. Op weg naar het appartement van mijn ouders vertoont de auto toch wel wat kuren; eerst gauw langs de verhuurder en een andere auto meekrijgen voordat we verder gaan naar het appartement. ’s Avonds laat ik vroeg mijn ouders met rust zodat iedereen kan gaan slapen. De rest van de week zijn lange dagen voor me en wanneer ik klaar ben op stage ga ik vaak nog even gauw bij mijn ouders langs.

De voorbereidingen voor de Paramaribo City Mile gaan intussen redelijk, met een paar haperingen. Zo blijkt een week voor de race de vergunning nog steeds niet rond te zijn. Ook vallen de inschrijvingen enorm tegen. Over dit laatste zegt Bas dat het wel goed komt. In Suriname zouden de inschrijvingen altijd in de laatste twee dagen komen. Over de vergunning moest ik me dus maar meer zorgen maken. Na verschillende belletjes met de politie blijkt de aanvraag nog niet verwerkt te zijn. Het secretariaat heeft het doorgestuurd naar het hoofdbureau, maar die heeft niks ontvangen. Oké, doe het dan opnieuw? Maar zo werkt dat blijkbaar niet. Ik moest maar opnieuw bellen met een andere inspecteur dan waarmee ik de afspraken had gemaakt, want de man in kwestie blijkt ineens met verlof te zijn. Ja, handig ja. En of ik ook maar gewoon de rest van hun werk wilde overnemen. Maar goed, ik wil die vergunning dus ik regel het maar. Zo wisten ze het ook over te brengen op mij. Om een lang verhaal iets minder lang te maken dan zou kunnen; op vrijdagmiddag kon ik de vergunning ophalen. Hiephoi! Over de inschrijvingen kreeg Bas gelijk. Op vrijdag en zaterdag kwamen de inschrijvingen binnen. In totaal 344 inschrijvingen, dus hier mag niet over geklaagd worden!

Op zondagochtend 22 april was het dan zo ver. Om 10:00 uur zou de eerste start plaatsvinden. Ik was om 7:00 uur op het Onafhankelijkheidsplein om de eerste leveranciers te ontvangen en instructies te geven. Na een praatje met een paar mannen met dure zangvogeltjes kwam de eerste leverancier iets voor 8en. Ik had het moeten weten; ik ben in Suriname. Nadat de mannen met de vogeltjes weggejaagd zijn door Staatsolie die de dranghekken kwam bezorgen komen verder alle leveranciers redelijk op tijd opdagen. Iets na 10en vindt dan de eerste start plaats van de Paramaribo City Mile; de meisjes van 8 tot 10 jaar.

De 30 begeleiders doen goed werk, de tijdsregistratie werkt en er zijn voldoende deelnemers. Wat tegenvalt is dat er slechts 60% van de inschreven mensen komt opdagen. Dit heeft te maken het feit dat Letitia Vriesde in een Atletiekbond zit die niet gesteund wordt door bepaalde verenigingen. Wie wel tot de deelnemers behoord is Wim Ogink. In zijn categorie 55+ weet hij op het warmst van de dag toch nog de winst op zijn naam te schrijven. En met overtuiging! Hiermee komt hij ook terug in verschillende publicaties in Suriname. Ook ik heb een soort van historie op mijn naam geschreven. Als organisator van een Surinaams evenement hebben wij het enige evenement in de geschiedenis van Suriname georganiseerd welke op schema liep, en zelfs vóór op schema heeft gelopen!!

De dagen na het evenement bestond uit evalueren en afronden. Toen ging ik weer op een korte ‘vakantie’. Van donderdag t/m zondag zou ik met mijn ouders op trip gaan naar Blance Marie! Een hele andere ervaring die ik een volgende keer vertel!

Paar foto's nog op https://picasaweb.google.com/115807804914463332892/Suriname2012?authuser=0&authkey=Gv1sRgCPf3s4__tszR-AE&feat=directlink

Binnenkort volgen nieuwe foto's!